1. Old Fashioned

Als je één cocktail in je repertoire moet hebben, is het de Old Fashioned. Dit is waar de cocktail begonnen is: de Old Fashioned is een van de oudste cocktailrecepten – en het is, eerlijk gezegd, ook meteen een van de beste. Stoer en oprecht, maar toch ook zoet en makkelijk weg te drinken: als je een keertje een Old Fashioned hebt gehad, vergeet je dat nooit meer. 

Waar komt de naam ‘Old Fashioned’ vandaan?

Op 13 mei 1806 verscheen er in een Amerikaanse krant een artikel waarin voor het eerst het fenomeen ‘cocktail’ werd beschreven: een gemengde drank, bestaande uit whiskey, bitters, water en suiker. Dat eerste recept was het begin van een lange traditie, want cocktails werden ongekend populair in Amerika, en later ook daarbuiten. 

Old Fashioned, een ouderwetse cocktail 

Al snel begon men te experimenteren met de gekste combinaties van alcohol, bitters en zoetmakers. Verschillende soorten cocktails die we nu kennen, zagen het licht. Maar hoeveel men ook uitprobeerde, dat allereerste cocktailrecept werd zelden overtroffen. Naarmate de jaren verstreken, begon het publiek weer terug te verlangen naar de simpele combinatie van whiskey, zoet en bitters. Er ontstond een behoefte aan wat men “old fashioned cocktails” noemde: eenvoudige, gebalanceerde whiskeycocktails zonder franje of poespas. Al snel begonnen bartenders naast de nieuwe, experimentele cocktails, ook weer die ouderwetse cocktails te schenken. En zo werd de oorspronkelijke cocktail herboren met een nieuwe naam: de Old Fashioned.

Je kunt dus stellen dat de Old Fashioned net zo oud is als het woord ‘cocktail’ zelf. Het bijzondere is dat het recept zoals dat in 1806 werd opgetekend, al meer dan tweehonderd jaar hetzelfde gebleven is.

Het recept Old Fashioned

2. Negroni

De Negroni is een sterke, smakelijke cocktail met een interessante geschiedenis. Het drankje is in het begin van de 20^e eeuw uitgevonden door een Italiaanse graaf. De Negroni cocktail is het perfecte drankje om mee te experimenteren en te variëren.

Naast de ‘standaard’ cocktail, vind je allerlei andere variaties met sterke, frisse en smakelijke twists.

​Een gekke graaf

Het verhaal van deze cocktail begint in Florence. Daar woonde de excentrieke Italiaanse graaf van Negroni. Deze adelborst hield wel van een drankje en kwam dagelijks een alcoholische versnapering nuttigen in zijn stamcafé in het centrum van de stad. Lange tijd was de Americano-cocktail zijn favoriet:

een mix van campari, vermouth en bruiswater. De graaf van Negroni was een échte drinkebroer en hij vond de Americano eigenlijk te slapjes. Op een dag vroeg hij de bartender van zijn stamcafé om het bruiswater in ​zijn gebruikelijke cocktail te vervangen door gin.

​En zo geschiedde. De cocktail kreeg daardoor een hele ​unieke en eigen smaak. De Negroni was geboren. Om zichzelf en ​zijn drankje van de Americano (en andere cocktails) te onderscheiden, voegde de graaf een stukje sinaasappelschil toe. Een heerlijke garnering die goed bij de vermouth en campari past. 

Na zijn wereldberoemde ontdekking, opende de graaf een Negroni distilleerderij. Hier wordt, tot op vandaag, kant-en-klare Negroni gebrouwen, volgens traditioneel recept. Je kunt bij de slijter nog steeds deze flessen kopen. Maar zeg nou zelf: waarom zou je een cocktail kopen? Het is toch veel leuker om deze helemaal zelf in elkaar te flanse

Het recept Negroni

3. Whiskey Sour

Jerry Thomas schreef in 1862 in zijn Bartender’s Guide: ‘How to mix drinks over de whiskey sour’. Dit zou de eerste officiële vermelding zijn van whiskey sour in een publicatie. Wel is het zeker dat de matrozen van de Britse Royal Navy iets dronken op zee dat heel sterk lijkt op de whiskey sour. Op lange zeereizen was drinkwater lang niet altijd evident en daarom werd er veel alcohol verbruikt. De Britten op zee, ook wel de Limeys genoemd, gebruikten veel citroen en limoen om allerhande ziektes tegen te gaan. Dit werd dan met alcohol gemengd en vervolgens werd er suiker en water aan toegevoegd voor de smaak.

Bizar genoeg duikt er in 1870 in een lokale krant uit Wisconsin, The Waukesha Plaindealer, een artikel op over de whiskey sour, en nog veel vreemder komt er in 1872 een verhaal over een zekere Elliot Staub die een drankje, een whiskey sour, had uitgevonden in een bar in lquique dat toen deel uitmaakte van Peru.

Oh ja, 25 augustus is in de Verenigde Staten de National Whiskey Sour Day!

Wil je het originele recept weten? Hier is het, de originele tekst uit het boek ” Bartender’s Guide “:

Original Whiskey Sour

• (Use small bar-glass.)
• Take 1 large tea-spoonful of powdered white sugar dissolved in a little Seltzer or Apollinaris water
• The juice of half a small lemon
• 1 wine-glass of Bourbon or rye whiskey

Fill the glass full of shaved ice, shake up and strain into a claret glass. Ornament with berries.

Het recept Whiskey Sour

4. Dry Martini

Over het ontstaan van de martini kunnen cocktailgeeks avondenlang verhit debatteren. Zoals vele legendarische cocktails is de martini omgeven door een hoop speculatie. Vandaag de dag verstaan we onder een martini meestal een dry martini met veel gin en een beetje vermout, erg droog en erg sterk dus. Dit is ooit wel anders geweest.

Aannemelijk is dat de martini is geëvolueerd vanuit de Manhattan en zijn voorvader de Martinez. Dit was een cocktail met jenever of Old Tom gin, zoete rode vermout, curaçao-likeur of Maraschino-likeur en orange bitters. De oplettende lezer merkt terecht een ferme dosis Hollandse invloed op in deze historie.Ook was er nog weinig droogs aan in die tijd, al is de Martinez een geweldige cocktail, hij zit toch aan de zoete kant van het cocktailspectrum. Volgens cocktailbijbel The Diffords Guide stammen de eerste berichten over martini’s uit 1880, al waren deze zeker nog niet ‘dry’. Met de opkomst van de London Dry Gins verschenen rond het begin van de twintigste eeuw Martini-cocktailrecepten met London Dry gin en witte, droge vermout. Maar, nog steeds bevatten deze recepten vaak Curaçao / Maraschino-likeur en orange bitters.

De Curaçao-likeur vervloog met de jaren uit het Dry Martini-recept, doch bleven de orange bitters nog jaren hangen. De verhouding vermout in de cocktail bleef aanzienlijk tot aan de tweede wereldoorlog. Na die tijd werd de martini almaar droger (dus minder vermout) en in de jaren 50 van vorige eeuw kwam wodka in de mode in de Verenigde Staten. Vodka martini’s werden geboren. Kurkdroge martini’s, met enorme proporties wodka of gin en weinig of maar een suggestie van vermout werden de mode. Inmiddels worden vermout en hun karakter weer gewaardeerd en omarmt door bartenders wereldwijd, en is vermout weer een belangrijk bestanddeel van een (dry) martini geworden.

Shaken or stirred? Misschien wel de bekendste vraag omtrent cocktails in de wereld. En de meest onnozele, wat mij betreft. Een martini moet altijd gestirred, geroerd in goed Nederlands, worden. Als je een martini shaket, heet hij een Bradford. Los daarvan verwaterd de martini als een malle door hem te shaken, en vertroebeld deze door de luchtbelletjes die ontstaan in de shaker. Lichter in alcohol wordt hij wel, dat is waar.

5. Daiquiri

De Daiquiri is nauw verwant aan de Canchanchara, een 19e-eeuwse Cubaanse mix van rum, limoen, honing en water, maar de creatie van de Daiquiri wordt toegeschreven aan Jennings Stockton Cox, een Amerikaanse ingenieur in het begin van de 20e eeuw.

In 1898, na de overwinning van Roosevelt in de Slag bij San Juan Hill, begonnen de Amerikanen Cuba’s ijzerertsmijnen te exploiteren en Stockton Cox leidde een van de eerste verkennende expedities. Cox en zijn team werkten in de Sierra Maestra-bergen aan de zuidoostelijke kust van Cuba, waar het stadje Daiquirí ligt en toen hij daar was maaktke hij zijn klassieke drankje.

De ingenieurs ontvingen beste salarissen en genereuze tabaks rantsoenen, er moesten immers enkele aansporingen zijn voor gekwalificeerde ingenieurs om het veilige Amerika te verlaten en de dreiging van gele koorts in Cuba te trotseren.

Gelukkig vroeg onze held ook dat ze elk een maand rantsoen kregen van de lokale rum, Bacardi Carta Blanca, en merkte op dat de Cubaanse arbeiders Bacardi vaak met hun avond koffie mengden en hij begon zelf te experimenteren.

Volgens de legende ontmoete een andere ingenieur, Pagliuchi, StocktonCox. terwijl hij op zoek was naar andere mijnen.

Tijdens hun ontmoeting begonnen ze een drankje te maken van de ingrediënten die Cox bij de hand had: rum, limoenen en suiker. Cox’s kleindochter vertelt een iets ander verhaal; dat Cox geen gin meer had bij het ontvangen van Amerikaanse gasten. Omwille van het serveren van pure rum, voegde hij limoen en suiker toe. Op welke manier Cox ook aan het idee kwam om het drankje te verzinnen, het resultaat was subliem.

Op pagina 38 van zijn boek uit 1928, “When it is cocktyail time”, schrijft Basil Woon dat dit drankje populair was bij een groep die elkaar elke ochtend om acht uur in Santiago’s Venus-bar ontmoette. De jongens namen er elke ochtend een stuk of drie of vier. De meesten van hen werkten in de Daiquiri-mijnen, de hoofdinspecteur was een heer genaamd Cox – Jennings Cox. Op een ochtend in de Venus bar zei Cox: “Jongens, we hebben dit heerlijke kleine drankje al een tijdje gedronken, maar we hebben het nooit een naam gegeven. Laten we dat nu doen!” De jongens riepen wat namen in het rond en uiteindelijk zei Cox: “Ik zal je wat vertellen, jongens – we werken allemaal bij Daiquiri en we dronken dit drankje daar eerst. Laten we het een Daiquiri noemen”

Het verslag van Basil Woon documenteert de oorsprong en de naamgeving van de Daiquiri en in tegenstelling tot veel andere cocktails waarbij hun creatie in de tijd verloren is gegaan, is die van de Daiquiri goed onderbouwd, inclusief het originele recept, opgenomen door Jennings Cox in zijn persoonlijk dagboek.

De Daiquiri lijkt door de Amerikaanse admiraal Lucius Johnson, die vocht in de Spaans-Amerikaanse oorlog van 1898 meegenomen te zijn naar Amerika. Hij introduceerde het drankje aan de Army & Navy Club in Washington DC en een plaquette in hun Daiquiri Lounge bevestigt zijn plaats in cocktail geschiedenis

6. Margarita

Er zijn verschillende personen die als bedenker van de Margarita bekendstaan:

• Francisco Morales, een Texaanse barkeeper die een beetje experimenteerde op 4 juli 1942.
• Margaret Sames, een bareigenares in Acapulco eind jaren veertig. Ze gebruikte echter Cointreau als ingrediënt.
• Carlos Herrera, een barkeeper in Tijuana in 1938. Hij noemde de cocktail oorspronkelijk naar een danseres die zich Marjorie Kingnoemde. Het meisje hield niet van pure tequila en daarom mixte hij het.
• Enrique Bastate Gutierrez zou het drankje bedacht hebben in de jaren veertig in Tijuana. Hij noemde het naar Rita Hayworth, van wie de echte naam Margarita Cansino was.

William Grimes heeft een boek geschreven over cocktails, getiteld Straight Up or On the Rocks: The Story of the American Cocktail. Hij beweert hierin dat de Margarita in de jaren dertig al volop werd gedronken.

7. Manhattan

De Manhattan wordt wel vaker de ‘king of cocktails’ genoemd en niet enkel door Amerikanen. Hij is ouder dan de Dry Martini en heeft in 150 jaar niet veel aan zijn populariteit moeten inboeten, integendeel. Net zoals zovele klassiekers heeft deze amberrode royalty echter een heel wazige ontstaansgeschiedenis met veel verschillende versies.

De populairste versie zegt dat de cocktail is ontstaan op een diner georganiseerd door niemand minder dan de moeder van Winston Churchill, Jenny Jerome, in de Manhattan Club te New York, ter gelegenheid van de verkiezing van Samuel J. Tilden als gouverneur. Dat de cocktail in New York het daglicht zag daar is iedereen het over eens, maar op de dag van de verkiezing was mevrouw Churchill aan het bevallen van Winston in Oxfordshire. Over het feit of het drankje in de Manhattan Club is ontstaan, bestaat ook twijfel. William F. Mulhall, barman van het Hoffman House van 1882 tot 1915 zegt dat de uitvinder een zekere meneer Black was, die in de jaren 1860 een bar had op Broadway.

De waarheid zullen we allicht nooit weten. Hoewel het niet onrealistisch is dat de cocktail inderdaad in de Manhattan Club is ontstaan als ‘signature cocktail’, zal de originele aanleiding en uitvinder in de vergetelheid verborgen blijven.

Wat we wel zeker weten is dat de Manhattan rond 1884 begon te verschijnen in handleidingen voor barmannen, maar dan niet in de configuratie die wij vandaag kennen. De vaste waarden van het recept blijven whisky en rode vermouth, maar ook absint, champagne, curaçao en droge vermouth passeren de revue.

8. Moscow Mule

De cocktail is uitgevonden in 1941 door John. G Martin ,G. F. Heublein Brothers inc.(een Oost-Amerikaanse drank- en alcoholdistributeur uit Hartford, Connecticut.) en “Jack” Morgan, eigenaar van Cock ‘n’ Bull Products (producent van gember bier) en uitbater van het The Cock and Bull restaurant op Sunset Boulevard in Los Angeles, wat een populaire gelegenheid was voor celebrities.

Een quote uit een artikel uit 2007, door George Sinclair uit de New York Herald Tribune.

De mule is geboren in Manhattan maar is blijven ‘hangen’ aan de westkust van de Verenigde Staten. De geboorteplaats van de Kleine Moscow is het New Yorkse Chatham Hotel. Dit gebeurdein 1941 wanneer de eerste vrachtlading van Jack Morgans Cock ‘n’ Bull gember bier New Yorkers voor een verrassing liet staan. De familie Violette hielp mee. Drie vrienden zaten in de bar van het Chatham Hotel, ene John G. Martin, eigenaar G. F. Heublein Brothers en de derde was Rudolph Kunett, eigenaar van Pierre Smirnoff, Heubleins wodka afdeling. Zoals Jack Morgan vertelt: “we werkten wat slakken weg en aten hors d’oeuvre opweg naar het inventieve idee”. Martin en Kunette waren met hun gedachten bij wodka en vroegen zich af wat er zou gebeuren wanneer je twee shotjes wodka met Morgans gember bier samen met een beetje limoensap zou samenvoegen. Er werd wat ijs besteld, limoenen klaargemaakt, mokken gebracht en alles wat samengebracht, Er werd geproost, tot 5 geteld en er werd voor de eerste keer geproefd. Het was goed. Dit legde de basis voor een nieuw avontuur. Vier of vijf dagen later werd het mixdrankje gezegend met de naam Moscow Mule.

Dit verhaal was jarenlang bekend, totdat er in 2007 een nieuwe versie van de uitvinding van de Moscow Mule gepubliceerd werd, eentje die vrij aannemelijk was aangezien het mixen enige kennis en ervaring behoeft om de smaken precies goed te hebben. In deze versie van het ontstaan van de Moscow Mule was Wes Price, Morgans hoofdbarman, de kelder van de bar aan het opruimen waarin allerlei onverkoopbare spullen zoals Smirnoff Wodka en gember bier lagen opgeslagen. Eric Felten quote Wes Price in een artikel dat gepubliceerd is in 2007 in The Wall Street Journal:

“Ik wilde enkel de kelder opruimen,” zegt Price over de creatie van de Moscow Mule. “Ik probeerde onverkoopbare producten weg te doen.” De eerste Moscow Mule is geserveerd aan acteur Broderick Crawford. “Het was een regelrechte hit,” schepte Price op.

De Moscow Mule wordt bijna altijd geserveerd in een koperen mok. The populariteit van deze mok wordt toegewezen aan Martin, wie het land rond ging om Smirnoff vodka te verkopen en zo de populariteit van de Moscow Mule vergrootte. Martin vroeg of barmannen wilde poseren met een Moscow Mule beker en een fles Smirnoff vodka en maakte een polaroid foto van het tafereel. Hij nam twee foto’s, eentje voor de barman om te houden. De andere werd in een collectie gestopt om de populariteit aan te tonen aan de volgende bar die Martin bezocht. De koperen mok blijft, tot op de dag van vandaag, een populaire manier op de Moscow Mule in te serveren.

Volgens een artikel in de Insider Hollywood in 1942 was de Moscow Mule het populairste in Los Angeles, de geboorteplaats van het drankje. De krant The Nevada State Journal bevestigde en versterkte deze populariteit in 1943 door het volgende te schrijven: “De Mule klimt nu al in het exclusieve groepje van meest populaire mixdrankjes”. Het werd het favoriete drankje van de eigenaar van het Reno Casiono, William F. Harrah. In zijn boek Beat the Dealer, schreef Edward O. Throp, hij niks over het Tahoe casino waar hij slecht werd behandeld als croupier. In plaats daarvan schreef hij: “ik ging naar de bar en bestelde een Moscow Mule”, met een subtiele hint dat de locatie Harrah’s Tahoe Casino was, door zijn toen der tijd liefde voor de Moscow Mule.

Klik hier voor het recept

9. Espresso Martini

Koffiecocktails zagen eigenlijk pas het daglicht toen de in 2016 overleden barlegende Dick Bradsell, eind jaren ’80 achter de bar bij Fred’s Club Londen door een jong fotomodel (de naam Naomi Campbell wordt hierbij veel genoemd) gevraagd werd een drankje te maken ‘to wake me up and f*ck me up’. De Espresso martini, een cocktail van vodka, koffielikeur en espresso deed precies dat. Het drankje, origineel Vodka Espresso genoemd, werd al snel iconisch en is tot op de dag van vandaag de meest gedronken koffiecocktail en een van de meest bestelde after dinner drinks wereldwijd.

Klik hier voor het recept

10. Mojito

Hoe de culturele elite een Cubaanse icoon maakte van de Mojito. Rum, limoen, suiker, munt en water zijn al eeuwen de vijf basis ingrediënten van de Mojito. Het is onvermijdelijk dat een drankje dat al zo lang bestaat meerdere levensverhalen kent.  Zo was het ooit bedoeld als medicijn tegen de koorts, als wondermiddel voor zeelieden tegen scheurbuik vanwege het hoge vitamine c gehalte door de limoenen. Andere verhalen zeggen weer dat de Mojito is ontstaan op de suikerrietplantages onder de Afrikaanse slaven in Cuba. Mojito is daarmee niet alleen rijk aan smaak, maar ook rijk aan geschiedenis omdat het symbool staat voor de etnische ongelijkheid.

Ook is het ontstaan van de Mojito een logisch gevolg van gebeurtenissen. De rum was lang niet altijd even lekker, dus moesten de Cubanen creatief zijn met smaken. En aangezien suiker, limoen en munt altijd voor handen waren was de basis snel gelegd.

De Mojito zoals wij hem kennen groeide in populariteit in de jaren ‘30 van de 20e eeuw. De beroemde Amerikaanse schrijver en journalist Ernest Hemingway was een grote fan van het drankje en van Cuba. Hij verbleef in die tijd in Havana en in zijn favoriete Cubaanse bar Bodeguita del medio dronk hij zijn eerste Mojito. Hij heeft er letterlijk zijn stempel achtergelaten. Op de muur staat zijn inmiddels beroemde uitspraak My mojito in La Bodeguita, My daiquiri in El Floridita handgeschreven.Sindsdien is de Mojito aan een lange reis over de hele wereld begonnen en tegenwoordig drink je de cocktail op elke hoek van de straat. Ondanks de klassieker nog steeds volstaat zijn er al vele variaties bijgekomen. We kennen de Klassieke Mojito en de French Mojito, deze wordt gemaakt met aardbeiden en afgetopt met bubbels in plaats van bruiswater of